Metal Isn't Bad !

Nazwa: System of a Down (SOAD)

Rok założenia : 1995

Pochodzenie: Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone, Los Angeles

Gatunek:    
-rock
-metal alternatywny
-hard rock
-heavy metal
-nu metal

Aktywność :1995 - 2006

Wytwórnia płytowa :American Recordings
Columbia Records

Obecny skład zespołu :

    * Serj Tankian – wokal, instrumenty klawiszowe, gitara elektryczna (sporadycznie, koncerty)
    * Daron Malakian – gitara elektryczna, wokal
    * Shavo Odadjian – gitara basowa, śpiew (sporadycznie)
    * John Dolmayan – perkusja (od 1997)

Byli członkowie zespołu :

    * Ontronik "Andy" Khachaturian - perkusja (opuścił zespół w 1997 roku po kontuzji dłoni)

Ogólne info  (źródło:http://www.soad.fan.pl/)  :
Historia


Zacznę od kilku słów na temat każdego z zespołu.
John William Dolmayan urodził się 15 lipca 1973 roku w Libanie. Od początku swojego życia miał bezpośrednio doczynienia z wojną. Pewnej nocy 1976 roku (miał więc wtedy 3 lata) mały John nie mógł zasnąć i bardzo płakał więc jego rodzice wzięli go do swojego łóżka. Dwie minuty później okazało się że przez jego pokój przeszła seria z karabinu maszynowego, także przez jego łóżko gdzie miał spać. Wtedy Przeprowadził się z rodziną na Cypr a potem do Toronto w Kanadzie a następnie do Los Angeles gdzie poznał resztę zespołu. Jego ojciec grał na saksofonie i wychowywał go na muzyce jazzowej, sam grał muzykę arabską, ormiańską i jazz (wydał swoje 3 płyty). Nie chciał żeby John został muzykiem, ponieważ uważał że to ciężki chleb, jednak stało się inaczej. Mimo to John zaczął grać na perkusji w wieku 15 lat. Wtedy jego ojciec kupił mu zestaw perkusyjny Rogers, później John grał na Ludwigs przez 10 lat. John mówi że zawsze chciał grać na perkusji, nawet od drugiego roku życia. Jako dziecko chodził na koncerty ojca i ćwiczył granie na perkusji. Uczył się też z albumów, potrafił zagrać od początku do końca albumy takich kapel jak Dickies, Iron Maiden, Rush, Slayer. Jednak przeglądał też albumy swojego ojca, które go zafascynowały (Stan Getz, Miles Davis, Maynard Ferguson, Al DiMeola). Najpierw John grał w instrumentalnym zespole o charakterze fusion. Jego drugi zespół miał już wokalistę, ale Johnowi nie odpowiadały jego klimaty, bo członkowie zespołu byli hipisami z North Hollywood i wszystko co grali to Hendrix. Przed SOAD grał w zespole o nazwie "Middle Earth". Wynikła taka sytuacja, że Middle Earth chcieli grać bardziej popowo, a SOAD nie był szczęśliwy z Andym, więc w 1997 roku John dołączył do SOAD po usunięciu Andyego Khatchadurian'a (byłego perkusisty SOAD). Jego hobby było zbieranie komiksów (np Spiderman), zabawek (Punisher, Doctor Doom, Iron Man), i japońskich anime. Gdyby chciał być którymś z bohaterów komiksowych to byłby to Wolverine z X-mena. Poza tym John bardzo lubi grać na automatach, w gry takie jak Tron, czy Terminator 2. Jako swoją ulubioną książkę podaje "Szoguna". Lubi grać w pokera. Jest dużym fanem zespołu Clutch oraz Radiohead, ale za swoich idoli podaje również Keith Moon, The Dickies, Dave Brubeck, Billy Idol. Jego ulubionym filmem jest Taboo 2. Ulubione książki: Władca Pierścieni, The Dukes Of Hazzard, Saint Of Killers. W jego pokoju wisi plakat Scarface z Alem Pacino. Inni z zespołu nazywają go Tarzan, a na koncertach do zestawu perkusyjnego często ma przyczepioną małpkę-maskotkę. Jego nadrzędnymi wartościami są dyscyplina, praca, wiara i samotność. Pracował w Pepsi i UPS. Jeździ Mustangiem z 1971 roku. Mówi że na trasie nauczył się jednocześnie kochać i nie znosić swoich współzespołowców. Mieszka w North Hills w Hollywood.

Daron Artie Malakian (zdjęcie) urodził się 18 lipca 1975 w Glendale, Californii, jest więc najmłodszy z całej czwórki. Jest jedynakiem. Do dzisiaj mieszka tam ze swoimi rodzicami (w posh hills), którzy oboje są artystami. Dorastał na skrzyżowaniu Santa Monica i Vine w Hollywood. Chodził do tej samej szkoły co Serj (ormiańska prywatna szkoła Alex Pilibo's w dzielnicy Hollywood zwanej Los Feliz), tam często wdawał się w bójki ale po pewnym czasie wyzbył się swojej agresjii (chociaż często wyżywa się na scenie). Będąc starszym nawet leczył się pod tym kątem, ale postanowił przejść na medytację zamiast faszerować się prochami na uspokojenie. Jako mały chłopak zobaczył plakaty grupy Kiss w pokoju swojego kuzyna i stał się ich fanem, zaczął słuchać heavymetalu lat 80tych. Chciał żeby rodzice kupili mu zestaw perkusyjny, ale w końcu dostał gitarę bo perkusji nie da się sciszyc. Uczył się też w Roosevelt Middle School i Glendale High School. Kiedyś wezwany do gabinetu dyrektora i zapytany co chce zrobić ze swoim życiem odpowiedział że chce być muzykiem. Nauczyciele jednak nie brali tego na serio, bo oceny Darona nie były dobre i nie miał szans dostać się do jakiejś szkoły muzycznej. Mimo to, Daron dopiął swego ucząc się całkowicie sam. Poza tym chciał być muzykiem od szóstego roku życia, a na gitarze zaczął grać w wieku 11 lat. Do 11 roku życia Daron mieszkał w biednej dzielnicy Hollywoodu i nie miał swojego pokoju. Wtedy rodzice kupili dom w Glendale. Pracował w firmie zajmującej się telemarketingiem. Jego idolami są Madonna, Charles Manson, Ghandi i Karem Abdul, a jako muzyczne smaczki wymienia Cannibal Corpse, Deicide, Slayer, Iron Maiden, Police, Mr. Bungle, Miles Davis, Motorhead, Jane's Addiction, Bob Dylan, Iggy Pop, Prince, Def Leppard, Stevie Wonder, Frank Zappa, King Crimson i wiele innych. Jednak jego ulubionym albumem jest "Reign in Blood" Slayera. Daron nie przepada na nu-metalem, ale lubi piosenki zespołu P.O.D. Jego ulubioną gitarą jest Custom Ibanez Iceman, jest fanem hokeja, na koncertach często pojawia się w koszulkach swoich ulubionych drużyn. Jako ulubione seriale wymienia "Three's company" i "All in the family". Nie jest typem towarzyskim, raczej mizantropem... woli zostać w swoim busie i palić faję wodną, a potem zjarany wychodzić na scenę. Jego dziewczyną jest modelka Calvin Klein - Jessica Miller. Ma dwie Corvetty: nową i starą. Kolekcjonuje świeczki, perskie dywany, instrumenty i czaszki. Ma rodzinę w Iraku i dlatego też bardzo przejmuje się ich losami. Lubi czytać listy od fanów, które przesyła mu wytwórnia, jednak nie jest w stanie na wszystkie odpisać.

Shavo (Shavarsh) Robert Odadjian (zdjęcie) przyszedł na świat 22 kwietnia 1974 roku w Armenii (dokładnie w stolicy Armenii zwanej Erewań) i podobnie jak Serj, przyjechał z rodzicami do USA jako dziecko. Był wychowywany przez matkę i babkę, które zapisały go do katolickiej szkoły, po śmierci babci Shavo przeszedł dużą przemianę w stosunku do Boga. Dorastał w Hollywood spędzając sporo czasu na jeździe na deskorolce, kiedyś nawet mu ją skonfiskowano. Chodził do tej samej szkoły co Serj i Daron (Alex Pilibos).Mówi że był raczej tępym uczniem w szkole. Wspomina przyjaciół o imionach Vehe, Jack, Manoly. Przez pewien czas pracował w banku przy przelewach pieniężnych, wcześniej pracował rozwożąc kwiaty, a także w barze z kebabem. Do SOAD trafił będąc wcześniej ich menedżerem. Ma brata - Davida. Mieszka teraz w Toluca Lake w Kaliforni. Jego ulubiony kolor to czerwony, a ulubiony drinki to Jack Daniels i Bailey's. Często się spóźnia, jest bardzo rozmowny. Miał psa, który wabił się George i rybkę Seymour. Niestety psa musiał oddać odkąd zaczął trasę z zespołem. Jego młodzieńczą pasją była grupa Kiss, kolekcjonuje ich gadżety. Kiedyś będąc na trasie Ozzfest, kilka fanów zaoferowało mu zapalenie z nimi jakiegoś zielska. Zgodził się ale zauważyła to policja i Shavo powiedział że to jego ziele i został za to aresztowany. Jego ulubioną gwiazdą porno jest Traci Lords. Ma sporą kolekcję DVD i duży telewizor. Kolekcjonuje też szklane wazy. Czyta i zbiera nowele Stephena Kinga. Jest również fanem aktora Christophera Walkena. Innymi jego idolami sš "Magic" Johnson, Elvis Presley, Picasso, Hugh Hefner i Mozart. Jest DJ'em, w pokoju ma rozstawiony gramofon i cały osprzęt. Chciałby pracować z Mike'm Pattonem. Uczestniczył w festiwalu Rock/DJ Explosion 2 Marca 2001 roku w klubie Roxy w Hollywood. Ma też w sobie coœ z filmowca, reżyserował m.ni. klip Toxicity, Aerials, klip "Mine" grupy Taproot i zagrał małą rolę w komedii "Zoolander".

Serj Adam Tankian (zdjęcie) urodził się 21 sierpnia 1967 roku w Bejrucie. Jest najstarszy z czwórki. W wieku 7 lat przyjechał z rodzicami do USA, uczęszczał do ormiańskiej szkoły Alex Pilibos, po skończeniu collegu, założył swoją własną firmę produkującą oprogramowanie komputerowej, którą nazwał "Ultimate Solutions", wszystko wskazywało na to że zostanie prawnikiem, ale jego losy potoczyły się inaczej. Jest wegeterianinem. Podziwia takich ludzi jak Matkę Teresę, Billa Gatesa, Ghandiego. Co do poezji, zainspirowali go Szekspir, T.S. Elliot i Edgar Allan Poe. Jedną z jego ulubionych książek jest "CIA greatest hits" napisana przez Marka Zapezauer. Sam wydał tomik poezji, który nazwał "Cool Gardens" (więcej w dziale FAQ). Texty Serja są czasem podobne (może inspirowane) do textów i książek Noama Chomskyego, przynajmniej ich polityczna strona. Dwa dni po ataku na WTC zamieścił otwarty list pt Understanding Oil, w którym opisuje przyczyny tej tragedii i zadaje ważne i ostre pytania, list został jednak zdjęty ze strony SOAD po kilku godzinach przez Sony, ale możecie go przeczytać (link na samym dole). Wkrótce po tym zajściu Serj udzielił wywiadu znanemu dziennikarzowi Howardowi Sternowi przez telefon, żeby wyjaśnić swoje stanowisko. Serj jeździ rodzinnym vanem SUV. Ma własną wytwórnie - Serjical Strike, w której zajmuje się zespołami Bad Acid Trip, Kittens For Christians i Slow Motion Reign oraz nagrywa i współpracuje z Bucketheadem. Nagrał w niej także płytę "Serart" wraz z Arto Tuncboyaciyanem. Ma brata o imieniu Sevag. Czasem na scenie gra na gitarze i klawiszach. W młodości muzykę pop odkrył za sprawą Saturday Night Fever Bee Gees. Dopiero później zaczął interesować się starszą muzyką. Potem usłyszał Faith No More, który zaprowadził go do fascynacji metalem spod znaku Slayera czy Metalliki. Wreszcie przerzucił się na muzykę w stylu The Cure i Sisters Of Mercy. Jego muzyczne inspiracje możecie znaleźć w tym wywiadzie, a więcej o działalności Serja w poniższym dziale "projekty pozazespołowe".

Po więcej informacji na temat każdego z SOAD kliknijcie Tu.

Zespół System of a Down wywodzi się z Los Angeles chociaż korzenie ma aż w Armenii. Wszystko zaczęło się w LA w 1993 roku, Serj poznał młodego gitarzystę - Daron'a Malakian'a. Oboje byli wtedy w zupełnie różnych grupach, ale zauważyli u siebie wiele wspólnych cech, m.in. ormiańskie pochodzenie. Razem z perkusistą Andranik'iem "Andy" Khatchadurian'em założyli zespół z początku nazwany "SOIL" (nie ma nic wspólnego ze współczesnym amerykańskim zespołem SOIL). Wkrótce basistę grupy zastąpił Shavarsh "Shavo" Odadjian, który najpierw był tylko menedżerem grupy, a w 1995 roku stał się jej członkiem. Shavo chodził do tej samej Ormiańskiej szkoły w Hollywood co Serj (Alex Pilibos). Pracował wtedy w banku. W międzyczasie doszło do zmiany perkusisty na John'a Dolmayan'a. Andy poszedł swoją drogą i dziś można go zobaczyć w zespole Aphex Twin. W ten sposób zespół uzyskał skład, który twa do dziś. Odtąd byli znani jako System of a Down. Daron mówi, że stworzyli zespół żeby powiedzieć ludziom - "Patrzcie, nie wszystko zostało jeszcze zrobione". Nazwa zespołu została zaczerpnięta z poematu Darona pt. "Victims of a down". Pierwsze słowo zostało zamienione na "system", ponieważ tak brzmiało bardziej otwarcie i każdy mógł to interpretować po swojemu. Serj komentuje nazwę zespołu tak: "Nazywamy się SYSTEM OF A DOWN, gdyż nic nie ciągnie nas w górę, a wszystko ściąga w dół. Dołuje nas wiele sytuacji. Społeczeństwo. System w jakim żyjemy". Zaczęli grać ze swoimi lokalnymi grupami w klubach Los Angeles: Manhole, Human Waste Project, Engines of Agression. Wydali pierwsze demo, na którym znajdowały się utwory Honey, Temper i Soil. W sierpniu 1997 roku SOAD zapisali się do American Recordings za sprawš Ricka Rubina, który wyłonił ich ze sceny na imprezie Viper Room w Hollywood w 1997 roku. Rick Rubin był wcześniej odpowiedzialny za krążki grup Public Enemy, Tom Petty, Slayer, Beastie Boys, Red Hot Chilli Peppers... Grupa podpisała kontrakt z American Recordings i 30 czerwca 1998 roku ukazał się ich pierwszy krążek "System of a Down" (znany też jako "Self Titled") wydawany przez wytwórnie Columbia (należącą do koncernu Sony) i American Records. Materiał został nagrany w Sound City Studio i w prywatnym domu Ricka Rubina. Wtedy radia zostały przeszturmowane przez takie kawałki jak Sugar i Spiders. SOAD po raz pierwszy wyruszyli w trasę. Zaliczyli Ozzfest, koncerty ze Slayerem, Black Sabbath itp. Wtedy trafili też na nasz kraj. Generalnie był to koncert Slayera, a SOAD grali jako support. Slayerowcom (fanom Slayera) nie spodobał się styl oraz wygląd panów z SOAD więc postanowili ich wygwizdać, rzucając przy okazji chleb, monety, butelki i inne dostępne w zasięgu ręki przedmioty w kierunku muzyków. Lutego 2001 weszli znów do studia i w sierpniu 2001 roku wyszła płyta Toxicity z pokładem 14 tracków, które są tylko prawie połową tego co nagrali od momentu ukazania się poprzedniego albumu. Album odniósł wielki sukces komercyjny, zdobył pierwsze miejsca list przebojów Billboard, zbierał same świetne recenzje, a radia nagminnie puszczały pioseki z Toxicity, telewizja także. W Maju 2002 zespół znów wyruszył na tournee, tym razem byli jedną z głównych gwiazd Ozzfestu. Reszta kawałków, które nie trafiły na Toxicity oraz kilka innych zostały wydane na płycie "Steal This Album" 26 listopada 2002 roku. Wcześniej, bo w wakacje 2002 piosenki pojawiły się w internecie w niedokończonej formie. Ten incydent skłonił SOAD do wydania piosenek w formie zremasterowanej i dokończonej. Po kilku latach koncertowania z przerwami, po niedługiej przerwie zespół wydał dwa albumy - Mezmerize, a pół roku później Hypnotize. 3 listopada 2005 r. w Lizbonie w Portugalii SOAD odebrał nagrodę MTV European Music Awards w kategorii Najlepszy alternatywny wykonawca i dał krótki występ, na którym zagrał utwór B.Y.O.B. (Bring Your Own Bombs). 8 lutego 2006 r. otrzymali pierwszš w swojej historii istnienia nagrodę Grammy za najlepszy utwór hardrockowy, B.Y.O.B.
Muzyka

Na muzykę SOAD wpłynęło bardzo wiele brzmień, nie koniecznie ciężkich. Każdy z grupy ma swoje osobiste gusta muzyczne. Metalowe brzmienie nadali zespołowi Daron i Shavo. Jako swoje inspiracje muzycy wymieniają m.in. Dead Kennedys, Slayer'a, Morbid Angel, Faith no More, Kiss, Beatelsów, Zeppelinów nawet ormiański folklor. Wprowadzili do swojej muzyki też jazz, death metal, ormiańskie rytmy. Dzięki tej mieszance grupa doœć szybko zaistniała na Losangeles'owskiej scenie hard&heavy. Zaczęli supportować takie kapele jak Incubus, Soulfly, Slayer, Black Sabbath. Oprócz płytki grupa dużo koncertowała i nagrywała pojedyncze kawałki które możemy znaleźć np na wielu ścieżkach dźwiękowych m.in. do filmów Strangeland "Marmelade", Krzyk 3 "Spiders", Heavy Metal 2000 "Storaged", Blair Witch 2 "Mind", Dracula 2000 "Metro". Pojawiali się też na krążkach poświęconych innym zespołom, na "Navity in black 2" gdzie możemy znaleźć cover Black Sabbathów "Snowblind", lub na płytce ku pamięci Lynn'a Strait'a z grupy Snot (Lynn był bliskim przyjacielem Soad), gdzie Serj śpiewa piosenkę "Starlit Eyes". Na tej płycie pojawia się też Shavo, który gra w kawałku wykonywanym przez Soulfly - "Catch a spirit." Oprócz tych pozycji można też wspomnieć że Serj pojawia się gościnnie na krążku Hed(p.e.) na tracku "Feel Good" i na płytce Tony'ego Iommi ("Iommi") w piosence "Patterns"

Teksty

Serj mówi "robimy muzykę ponieważ ją kochamy, a naszym zadaniem jest nie tylko przekazanie pewnych prawd polityczno-społecznych. Chcielibyśmy dotknšć wszystkich form publicznych. Nie koncentrujemy się wyłącznie na agresjii. Złość staje się bardziej agresywna kiedy wpierw jesteś spokojny. To jest właśnie klucz do naszej dynamiki.", Teksty zespołu są przesiąknięte prowokacją oraz sprawami społeczno-politycznymi jak np. w "Prison Song". Np P.L.U.C.K. (co jest skrótem od Politically Lying, Unholy, Cowardly Killers) jest kawałkiem rewolucyjnym dotyczącym ludobójstwa w ich ojczystym kraju - Armenii. Soil to sarkastyczna piosenka o przyjacielu który popełnił samobójstwo. W "Darts" wokalista wyraża swoje "nietradycjonalne przekonania" (cokolwiek to znaczy). W kawałku ATWA ukazują punkt widzenia seryjnego mordercy Charles'a Mansona. "Aby być w stanie zrozumieć nasz świat i nasze życie takim jakie ono jest, trzeba mieć oczy otwarte na więcej niż jeden typ filozofii, która jest dla ciebie pokarmem" - mówi Serj. "DDevil" to hybryda czterech poematów wokalisty, traktujących m.in. o klonowaniu. Serj pisze poezję, często używa jej jako słów do utworów. W pewnym z wywiadów powiedział tak o swoich tekstach: "Nikt właściwie do końca nie wie o czym one mówią. Czy my naprawdę robimy sztukę? Sztuka nie należy do nas, nie należy do ludzi, sztuka należy do wszechœwiata. Pochodzi z niego i przechodzi przez nas. Kiedy piszę coś, myślę że wiem co robię, ale znam pełnego znaczenia tych słów."Na koncertach Serj porusza często problemy dzisiejszego świata, mówi często o kontrolowaniu umysłu przez rzšd amerykański ("Post-hypnotic suggestions killed the kennedys!"). Mówią o swojej muzyce że jest dramatyczna, tak jak historia ich kraju, gdzie dokonało się ludobójstwo przez turków. Zespół porównuje to wydarzenie do holocaustu żydów i chce by było to tak traktowane.

Projekty pozazespołowe

Serj wydał ok stustronicowy tomik poezji zatytułowany "Cool Gardens", który niestety nie ma przekładu na język polski ale po fragmenty zapraszam do działu Teksty i Tłumaczenia. Książka nie jest też dostępna w Polsce. Książka ma dwie wersje okładek: jedna z czaszką w której umieszczony jest ludzki płód, druga z poniszczonym drewnem i małym okienkiem (obie okładki w dziale FAQ). Ta pierwsza jest edycją limitowaną sprzedawaną bezposrednio z wytwórni Serja, o której za chwilę, a druga jest serwowana przez MTV Books. Serj ma swoją wytwórnię muzyczną "Serjical Strike" (nazwa pochodzi od zwrotu "surgical strike" - ang. zmasowany atak), która pomaga młodym i oryginalnie brzmišcym grupom osiągnąć sukces. Tymi grupami są m.in Bad Acid Trip, Kittens for Christians i Slow Motion Reign. Więcej informacji o wytwórni dostępne są na stronie www.serjicalstrike.com , zarówno o wytwórni jak i o książce Serja. 6 maja 2003 Serj wraz z multiinstrumentalistą Arto Tuncboyaciyan'em wydał płytę pod tytułem "Serart" Kliknij TU aby dowiedzieć się więcej. Nazwa ta ma charakter dwuznaczny: Ser - miłość (po ormiańsku), Art - sztuka. Zestawienie tych słów może oznaczać sztukę miłości lub miłość do sztuki. Płyta nie ma prawie nic wspólnego z brzmieniem SOAD, oczywiœcie oprócz głosu Serja. Poza tym Arto jest ormiańskim muzykiem, który pojawiał się na ponad 200 płytach jazzowych jednak jedynie w niewielkich fragmentach, założył też swój zespół o nazwie Armenian Navy Band. Na Toxicity pojawia się w utworze Science i na bonusowym tracku - "Arto". Brzmienie płyty można określić jako mieszanina jazzu, rocka, dance, ambient, trip hopu i eksperymentalnej muzyki. Warto wspomnieć że z kolei na wspólnej płycie Serja i Arto kawałek "Metal Shock" został stworzony przez Shavo, który jest DJ'em. Do płyty Serart dołączony jest krążek DVD, na którym można znaleźć krótki film Sun Angle Calculator. Jeden z kawałków z płyty Serart możecie ściągnąć w dziale Pliki. Jego nazwa to "Facing the plastic". Serj prowadzi też grupę aktywistyczną zajmującą się sprawami polityczno-społecznymi. Jej nazwa to "Axis of Justice" (Oś Sprawiedliwości) jej współtwórcą jest znany gitarzysta byłej grupy Rage Against The Machine (aktualnie Audioslave) Tom Morello. Obaj prowadzą comiesięczną audycję radiową pod nazwą Axis of Justice Radio Station, w której dyskutują na tematy polityczne, zapraszają gości i puszczają wiele muzyki często politycznie niepoprawnej. Pełne wersje audycji i wiele innych informacji możecie znaleźć na stronie http://www.kpfk.org/programs/program_AX.shtml. Serj pracuje również nad wspólną płytą ze szkocką wokalistka Petrą Jolly. Płyta ma się nazywać "Bad Girls" ale jej data premiery nie jest jeszcze znana. Płyta ma zawierać muzykę elektroniczną, nieco trip-hopową z popowymi wokalami. Serj lubi również grać z innymi zespołami. Pojawiał się na koncertach grupy Incubus, na płycie gitarzysty Black Sabbath (Tony Iommi) śpiewał w piosence Limp Bizkit ("Don't Go Off Wandering") i w piosence Cars zespołu Fear Factory. Serj pojawia się także na płycie Saula Williamsa w utworze "Talk To Strangers" i na Tribute To Charlie Parker (Birds Of Paradise). Serj użyczył także swojego głosu w filmie Armenia: A Country Under Blockade, pełniąc w nim rolę narratora. Zagrał gościnnie w piosence i teledysku "We are One" gitarzysty Bucketheada.Więcej kolaboracji w dziale Dyskografia.

Daron również założył swoją muzyczną wytwórnię o nazwie "Eaturmusic" ("zjedz swoją muzykę"), zajmuje się tam m.in. grupą "Ambulance", z którą od czasu do czasu pogrywa na koncertach. Pod jego opieką jest też norweskometalowa grupa Satyricon. Brał udział w projekcie zespołu Scars on Broadway, zarówno jak wokalista punk rockowego zespołu Amen - Casey Chaos. Daron dołączył do drużyny Dodgersów na czas meczu 45th annual Hollywood Stars, który odbył się 9 sierpnia na stadionie Dodgersów. W utworze Mastertarium Daron śpiewa Master of Puppets i Sanitarium! Można go znaleźć na bootlegu o dźwięcznej nazwie "Where the fuck is James?" jest to zapis koncertu który odbył się bez wokalisty Metalliki - Jamesa Hetfielda.

Shavo pojawił się w małym epizodzie w filmie komediowym - "Zoolander". Gra on rolę piekarza chleba i widać go tylko przez kilka sekund. Jak już wspomniałem... Shavo pojawia się jako DJ na płycie Serart. m.in w kawałku Metal Shock. Pojawiał się na koncertach zespołu Static-X. Shavo sprawdza swoje siły również w roli reżysera. Wyreżyserował teledyski Toxicity i Aerials oraz teledysk do utworu "Mine" zespołu Taproot. Tak jak inni członkowie SOAD, Shavo był bliskim przyjacielem ś.p. Lynn'a Straita z grupy Snot. W teledysku Angel's Son gdzie przyjaciele grupy Snot śpiewają przy ognisku, można zauważyć Shavo wraz z Johnem.

Ludobójstwo Ormian w 1915r.

Zbrodnie na narodzie ormiańskim zaczęły się od wprowadzenia przez rząd "Młodych Turków" prawa o tymczasowej deportacji. Pierwszy akt ludobójstwa nastąpił właśnie 24 kwietnia 1915 r. w Konstantynopolu, kiedy to aresztowano i zgładzono ok. 1000 ormiańskich intelektualistów, bankierów, ministrów, dziennikarzy i artystów. Następnie na całym terytorium Imperium odebrano Ormianom broń i rozstrzelano. Inni ludzie poddawani byli strasznym torturom, takim jak ukrzyżowanie, nabijanie na pal, obdzieranie ze skóry, ucinanie kończyn. W ciągu kilku lat deportowano 2 mln Ormian, z czego 1,5 mln zginęło, a 500 tys. pozostało na obczyźnie. Po bardzo wielu Ormianach zaginšł ślad, gdyż zostali oni nawróceni na islam: ocenia się, że ich liczba może sięgać nawet 2 mln. Do dnia dzisiejszego jest to zbrodnia przemilczana i zakłamana. Turcji bowiem wciaz brak odwagii, aby powiedziec prawde o tej zbrodni. Rowniez inne kraje milcza, glownie z pobudek politycznych. Turcja jest bowiem czlonkiem NATO i waznym sojusznikiem wojskowym. System, który swoje korzenie ma w Armenii, walczy o przyznanie się Turcji do okrutnego aktu zbrodni. To przyznanie do niedawna było jednym z warunków przyłączenia Turcji do Unii Europejskiej. Również w naszych szkolnych podręcznikach nie ma ani wzmianki o tym fakcie... Temu wydarzeniu poswięcony jest utwór P.L.U.C.K.